JAN WODYŃSKI

Jan Wodyński – Urodził się w Jaśle na Podkarpaciu w 1903 roku. Od dziecka wykazywał zainteresowanie rysunkiem i malarstwem. W arkana sztuki wprowadzali go – najpierw Apolinary Kotowicz, a następnie Stanisław Szczepański – artyści pracujący w Jaśle jako pedagodzy. Po zdaniu matury w 1922 roku Jan postanowił studiować na Akademii Sztuk Pięknych
w Krakowie, co udało mu się dopiero rok później. Tam trafił do pracowni prof. Wojciecha Weissa oraz prof. Felicjana Kowarskiego, zajmującego się malarstwem dekoracyjnym i ściennym, co ukierunkowało jego działania artystyczne na kolejne lata. Wodyński pracował przy renowacji zamku królewskiego na Wawelu, po studiach natomiast w Lublinie w kamieniczkach na Rynku, które uległy zniszczeniu w czasie wojny. Pracował także przy renowacjach lub projektowaniu polichromii w kościołach, m. in. w Piotrowicach koło Tuchowa. Po zakończeniu wojny zmienił nieco profil działalności, projektując elewacje, m. in. Domu Kultury w Skarżysku Kamiennej. Jednocześnie Jan Wodyński prowadził działalność pedagogiczną, najpierw w Krakowie, a później w Warszawie, dokąd przeprowadził się w ślad za swoim profesorem Felicjanem Kowarskim. Jego poświęcenie dla rozwoju szkolnictwa artystycznego jest widoczne w inicjatywach takich jak współorganizacja Szkoły Sztuk Plastycznych w Katowicach i Toruniu, a następnie w Gdańsku, w których także wykładał. W swojej karierze naukowej dostąpił także objęcia funkcji rektora i dziekana na Wydziale Malarstwa w Sopocie w latach 50-tych, a w 1962 roku został profesorem na ASP w Warszawie. Wszystkie te działania naukowe nie przeszkadzały mu w braniu czynnego udziału w życiu Związku Polskich Artystów Plastyków. Zawodową aktywność zakończył dopiero w 1972 roku, gdy w wieku 69 lat przeszedł na emeryturę. Wówczas skupił się wyłącznie na malarstwie w swojej pracowni na ulicy Karowej w Warszawie.

Pierwszą wystawę Wodyński zorganizował już podczas studiów wspólnie z kolegą, w rodzinnym Jaśle w Sali Rady Powiatowej. Od początku lat 30-tych uczestniczył w wystawach zbiorowych organizowanych przez Instytut Propagandy Sztuki i Związek Zawodowy Polskich Artystów Plastyków. Jego wystawy indywidualne gościły w takich miastach jak Łódź, Wrocław, Poznań czy Rzeszów, ale także w Nowym Jorku, Pradze czy Tokio. Choć zwiedzał świat, największym jego marzeniem było powrócić do rodzinnego Jasła i zamieszkać w domu z widokiem na miasto, czego ostatecznie nie udało mu się dokonać. Zmarł w 1988 roku. Był artystą-obserwatorem, czerpał z natury, doświadczeń swoich profesorów, a także francuskiego impresjonizmu. Jednak baczna obserwacja nigdy nie oznaczała naśladownictwa. Jan Wodyński szukał własnej artystycznej drogi, badając zależności kolorystyczne, eksploatując możliwości wykorzystania poszczególnych motywów. Eliminował elementy zbędne, by uwidocznić to, co jego zdaniem miało fundamentalne znaczenie – kontur, szczegół, linia - oprawione w kolor. Wszystkie wysiłki były skoncentrowane na wyrażeniu „osobistego stosunku artysty do natury”.



 Jan Wodyński  - "ZAPISANE KOLOREM"