Stanisław Słonina - rzeźba, malarstwo
6 - 29 sierpnia 2010 r.6 sierpnia w Galerii Sztuki Współczesnej odbył się wernisaż wystawy rzeźby jednego z największych polskich artystów rzeźbiarzy - profesora Stanisława Słoniny. Tytuł ekspozycji : " Spotkanie ducha z materią".
Prof. Stanisław Słonina wywodzi się z Małopolski, urokliwego Krzczonowa, gdzie urodził się w 1936 roku.
Zakopiańskie Liceum Technik Sztuk Plastycznych - obecnie nazwane „Szkołą Kenara“- ukończył w 1956 roku.
W roku 1962 otrzymał dyplom z wyróżnieniem u prof. Mariana Wnuka w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Od tego też roku zajmuje się rzeźbą, medalierstwem, rysunkiem, a w macierzystej uczelni został zaangażowany jako nauczyciel akademicki, gdzie pracował 44 lata.
Z tytułem naukowym profesora zwyczajnego przeszedł na emeryturę w 2006 roku.
W swoim dorobku posiada liczne realizacje rzeźbiarskie, medalierskie, pomnikowe.
W tym m.in. pomnik Ojca św. Jana Pawła II w Buenos Aires, Łowiczu, Żyrardowie czy też pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego w Częstochowie i Płocku.
Do najbardziej znaczących realizacji sakralnych należą rzeźby usytuowane w Kościołach: Warszawy, Pruszkowa, Podkowy Leśnej.
Jego dzieła znajdują się w licznych zbiorach muzealnych i prywatnych w kraju i za granicą.
W uznaniu dorobku artystycznego otrzymał ponad 20 nagród, wyróżnień i odznaczeń. W tym min: złoty medal parlamentu argentyńskiego za pomnik Jana Pawła II w 1997r., medal Papieskiej Rady ds. Kultury za całokształt twórczości sakralnej w 2007 r., odznaczenie krzyżem św. Stanisława za osiągnięcia artystyczne o tematyce sakralnej w 2010 roku.
„SPOTKANIE DUCHA Z MATERIĄ“ - to tytuł wystawy prof. Stanisława Słoniny we Włocławskiej Galerii.
Autor samą definicję rzeźby określa właśnie takim stwierdzeniem i tym samym otwiera szersze spojrzenie na jej sensualne znaczenie.
Pragnie, aby obiekt rzeźbiarski nie był „odbierany“ w kategoriach tylko zewnętrznej estetyki, ale nade wszystko wciągał w sferę jakiejś emanacji i… tajemnicy.
Dla jednych będzie to przekaz idei, dla drugich przekaz ducha, a dla jeszcze innych ciekawe twórcze doświadczenie. Twórca w swoich poszukiwaniach zmierza do tego, by materia pełniła rolę służebną i pomagała w wyrażaniu ledwo „wyczuwalnej“ nadoczywistości świata.
Stąd Jego siatki są tym środkiem wyrazowym, który wizualizuje przestrzeń i angażuje do współdziałania nawet powietrze.
Jest to swoisty rysunek przeniesiony w przestrzeń.
Według autora to jest jeszcze daleka droga do estetycznych porywów duszy, ale wydaje się, że już wychodzą naprzeciw siebie duch… i materia.
